Zachtjes tikt de regen tegen het keukenraam. Mevrouw Escher denkt: ritme van de eenzaamheid. Ik was zo gelukkig tijdens de kerstvakantie maar dat is nu verleden tijd. Bah! Ik voel me triest. Het is buiten zo somber en grijs. Ze zucht. Was Adèle maar hier, denkt ze.
Op dat moment gaat de deurbel. En wie staat er voor de deur met een fles champagne?
Mevrouw Escher: Adèle!!! Kom binnen. Ik zat net aan je te denken. Je komt als geroepen. Ik ben zo blij dat je er bent. Ik ben heel triest.
Mevrouw Mondriaan: Nou, kind, ik ben ook blij om jou te zien. Maar wat is er aan de hand? Waarom ben je zo triest?
Mevrouw Escher: Ach, Adèle, je weet dat mijn zoon, Arthur, gisteren voor een jaar naar Athrani in Italië is vertrokken. Ik mis hem nu al!
Mevrouw Mondriaan: O, ja, dat is waar ook. Zijn Maurits en jij daar ook niet geweest?
Mevrouw Escher: Dat klopt, voor onze huwelijksreis. Ja, wij hadden daar samen een fantastische tijd.. Het was zo’n romantisch plaatsje aan de kust. We aten elke dag vis en dronken heerlijke Italiaanse wijn. Mevrouw Escher glimlacht als ze eraan terug denkt.
Mevrouw Mondriaan: Maar Annelies dan zou je toch blij moeten zijn voor Arthur. Hij zal daar een fantastisch jaar hebben.
Mevrouw Escher zucht weer: Maar al die feestdagen waren zo gezellig en nu is het januari. Zo’n lange koude maand zonder festiviteiten maar wel met regen, wind, hagel, sneeuw en ijs.
Mevrouw Mondriaan: Nou, kijk eens wat ik meegenomen heb. Heerlijke champagne. Ik dacht: Annelies houdt van bubbels dus laten we een glas drinken. Kop op, kind. Het leven is te kort om somber te zijn.
Mevrouw Escher glimlacht: Ah, champagne is inderdaad het beste medicijn tegen een depressie. Je hebt, zoals altijd, gelijk. En, natuurlijk ben ik ook heel blij voor Arthur, misschien eigenlijk ook wel een beetje jaloers.
Mevrouw Mondriaan: Jaloers? Waarom?
Mevrouw Escher: Ik zou eigenlijk ook wel graag naar Athrani willen gaan. (mijmerend) De zon, de zee, het strand, het eten, de Italiaanse mannen…
Mevrouw Mondriaan lacht: De Italiaanse mannen? Laat Maurits dat maar niet horen.
Mevrouw Escher: Ik houd van mijn Maurits maar soms wil je toch even zonder je man zijn. En, Adèle, dromen van romantische Italiaanse mannen kan toch geen kwaad.
Mevrouw Mondriaan: Ik heb een idee, Annelies. Zullen we samen in het voorjaar voor een korte vakantie naar Athrani gaan? Wat denk je?
Mevrouw Escher: Wat een fantastisch idee! Nu ben ik weer helemaal blij. Ik pak even de glazen. Nou, kom op met die champagne. Daar moeten we op drinken. Op Italië!
Mevrouw Mondriaan: Op Italië!