Mevrouw Mondriaan is in de slaapkamer als de telefoon gaat.
Mevrouw Mondriaan denkt: Hè, ik was net zo relaxt mijn koffers aan het pakken. Waar is die stomme telefoon? Ik hoor hem wel maar zie hem niet. Ik moet trouwens wel een andere ringtone nemen, deze is zo irritant. Wie neemt er nou een carnavalsliedje als ringtone, alleen omdat mijn Piet er zo dol op is. Bah, de ringtone is irritant en Piet ook.
Mopperend loopt ze naar de trap en, ja hoor : ‘Er staat een paard in de gang, ja, ja een paard in gang’. Aha, daar ik hoor dat vreselijke melodietje al.
Snel rent ze de trap af, de kamer in en daar ligt de telefoon naast haar comfortabele stoel. Mevrouw Mondriaan kijkt op het scherm.
Mevrouw Mondriaan: Ha, Annelies! Hoe gaat het?
Mevrouw Escher: Slecht want o, o, ik ben zo gestrest.
Mevrouw Mondriaan: Waarom?
Mevrouw Escher: We gaan komend weekend toch samen naar Portugal?
Mevrouw Mondriaan: Dat mag ik wel hopen. We hebben het vakantiehuisje al geboekt en betaald. Hoezo, is er een probleem?
Mevrouw Escher: Nou, ik heb net ontdekt dat ik geen zonnehoed meer heb.
Mevrouw Mondriaan: Dus? Je kunt toch vandaag of morgen een nieuwe kopen? We vertrekken pas overmorgen. Tijd genoeg, Annelies. Ik zie het probleem niet.
Mevrouw Escher: Ik zie wel een probleem.
Mevrouw Mondriaan: O, ja? Wat dan?
Mevrouw Escher: Mijn vorige zonnehoed was zo mooi, echt een spectaculair model uit 1974. Zulke modellen vind je nu niet meer. En ik weet eerlijk gezegd niet waarom ik hem niet kan vinden. Hij lag altijd op de bovenste plank in de kledingkast.
Mevrouw Mondriaan: O, je bedoelt dat vreselijke oranje ding met die paarse bloemetjes? Misschien heeft Maurits hem eindelijk weggegooid.
Mevrouw Escher beetje beledigd: Eh, ja, die dus en ik vond hem heel mooi.
Mevrouw Mondriaan: Maurits bedoel je?
Mevrouw Mondriaan moet lachen om haar eigen grapje.
Mevrouw Escher lacht niet en kijkt een beetje zuur: He, doe niet zo flauw, Adele. Je weet best wat ik bedoel.
Mevrouw Mondriaan: Ja, natuurlijk weet ik dat. Relax, Annelies, het was maar een klein grapje. Maar, die hoed was mooi in 1974 maar nu toch niet meer? Je zag eruit als een oude hippie. En dan die bloemetjes…dat is zo zeventiger jaren vorige eeuw. Kom laten we straks naar de stad gaan en een nieuwe moderne zonnehoed voor je kopen bij de Bijenkorf.
Mevrouw Escher: Hmm, ik heb geen andere keuze, he? Toch vind ik het jammer. Zullen we dan maar om 14 uur afspreken?
Mevrouw Mondriaan: Goed zo! Laten we dat doen. Dan hoef ik me tenminste niet voor je te schamen als we in Portugal zijn en lekker op een terrasje zitten.
Nu moet mevrouw Escher toch lachen om haar vriendin. Eind goed, al goed.