Door Petra Hisgen (Direct Dutch Institute)
Het is 11 uur ’s morgens en mevrouw Mondriaan ligt languit in haar pyjama op de bank want ze heeft vandaag totaal geen zin om naar buiten te gaan. Ze pakt de krant en kijkt of er op dit tijdstip leuke programma’s op tv zijn. En, jawel, om 11 uur op Nederland 1 de serie ‘Meneer Ed, het sprekende Paard in de gang’. Leuk! Ze doet de tv aan, maar dan ‘pang, knetter’! Er komen vonkjes uit de achterkant en dan wordt het scherm zwart. ‘Hemeltjelief, wat heb ik nou aan mijn fiets hangen, het lijkt wel vuurwerk’, mompelt ze tegen zichzelf, ‘verdikkie, ik schrik me een hoedje’. Snel zet ze de tv uit . ‘Nou, die heeft z’n langste tijd wel gehad. Jakkes, nou moet ik toch naar buiten om een nieuwe tv te kopen’, denkt ze, ‘Piet is natuurlijk weer de hort op met Maurits dus dan moet ik zelf gaan. Of, ik kan natuurlijk ook Annelies vragen om met me mee te gaan. Wat heb ik soms toch briljante ideeën’. Ze moet een beetje om zichzelf lachen.
Nadat ze heeft gedoucht en zich aangekleed, belt ze mevrouw Escher.
Mevrouw Escher: Ha, Adèle! Alles goed? Ik stond net op het punt om je te bellen voor een kletspraatje.
Mevrouw Mondriaan: Nou, dat is ook toevallig! En, nee, alles is niet goed.
Mevrouw Escher: O, waarom niet?
Mevrouw Mondriaan zucht: Nou, ik wilde eigenlijk vandaag gewoon in mijn pyjama op de bank liggen en tv kijken.
Mevrouw Escher: Ja, dus? Waarom doe je dat dan niet? Heerlijk zo’n dagje niets doen.
Mevrouw Mondriaan: Ja, ja, dat dacht ik ook maar toen ik de tv aan deed, ontplofte die. Ik schrok me gek.
Mevrouw Escher: Ontplofte? Allemachtig, ben je gewond? Moet ik je naar het ziekenhuis brengen? Is je huiskamer nog compleet?
Mevrouw Mondriaan, lachend: Oké, ik overdrijf een beetje, Annelies. Zo erg was het nou ook weer niet. Ik mankeer niets. Maar er kwamen wel vonkjes uit de tv.
Mevrouw Escher: Aha, gelukkig maar. Niets ernstigs dus. Jij overdrijft altijd zo, ik had het kunnen weten.
Mevrouw Mondriaan: Noem dat maar ‘niets ernstigs’. Nu moet ik naar de stad om een nieuwe tv te kopen en daar heb ik helemaal geen zin in.
Mevrouw Escher: Ja, maar je hoeft toch helemaal niet naar de stad te gaan.
Mevrouw Mondriaan: Hoe bedoel je? Tv’s groeien niet aan bomen in de tuin.
Mevrouw Escher, lachend: Nee, dat begrijp ik ook wel, gekkerd. Heb je al gehoord van die nieuwe uitvinding? Men noemt het internet.
Mevrouw Mondriaan: Hè, wat zeg je nou weer? Zit je me nou in de maling te nemen? Natuurlijk weet ik dat er internet is, ik ben niet gek.
Mevrouw Escher: Soms twijfel ik daar wel een beetje aan, Adèle.
Ze schieten beiden in de lach.
Mevrouw Mondriaan: Vertel op, ik wacht.
Mevrouw Escher: Je kunt via internet een tv bestellen en dan brengen ze die ook bij je thuis. En nog een voordeel is dat je dan rustig kunt kijken welke tv je goed vindt, zonder dat er een verkoper in je nek staat te hijgen.
Mevrouw Mondriaan: O, jaaaa! Helemaal niet aan gedacht. Wat een goed idee, Annelies.
Mevrouw Escher: En, je kunt op je bank blijven liggen.
Mevrouw Mondriaan: Ja, maar nu ben ik al aangekleed en klaar om naar buiten te gaan. Zullen we anders een kopje koffie gaan drinken op de Boulevard in Scheveningen? Ik trakteer! Dan kijk ik straks wel naar die tv’s.
Mevrouw Escher: Prima plan! Ik kom eraan. Tot zo!
Mevrouw Mondriaan: Tot zo!