Door Petra Hisgen (Direct Dutch Institute)
Mevrouw Mondriaan ziet in de krant dat er een fototentoonstelling is in het Gemeentemuseum van de beroemde fotograaf Erwin Olaf Springveld. ‘Nou’, denkt ze, ‘dat is echt een leuk uitje voor Annelies en mij. Ik zal haar gelijk even bellen’. Zo gezegd, zo gedaan.
Mevrouw Escher: Ha, die Adèle, wat is er aan de hand dat je me belt?
Mevrouw Mondriaan: Annelies, er is een fantastische tentoonstelling in het Gemeentemuseum. Zullen we ernaartoe gaan?
Mevrouw Escher: Wat een leuk idee! Maar welke tentoonstelling is er dan?
Mevrouw Mondriaan: Van Erwin Springveld Is dat niet geweldig!
Mevrouw Escher: Erwin Springveld, nooit van gehoord. Wie is dat?
Mevrouw Mondriaan: Wat?! Je hebt geen idee wie dat is? Nou, Annelies, schaam je! Hij is de beroemdste fotograaf van Nederland!
Mevrouw Escher: Dat mag wel zo zijn maar ik ken hem niet. Zijn naam zegt me niets, hoor. En ik schaam me helemaal niet, ik kan niet alles weten.
Mevrouw Mondriaan: Ja, maar, ik dacht dat je veel wist van fotografie en kunst. Nou breekt mijn klomp!
Mevrouw Escher zucht: Adèle, ik kan toch niet van alles op de hoogte zijn.
Mevrouw Mondriaan: Ik begrijp je niet, Annelies. Een paar weken geleden hebben we het nog over hem gehad.
Mevrouw Escher: Hè? Ik weet nergens van!
Mevrouw Mondriaan: Weet je niet meer dat we vonden dat hij zulke mooie foto’s had gemaakt van de koninklijke familie. Kun je je die foto’s niet meer herinneren van Willem Alexander, zijn vrouw en de kinderen in het paleis? Je vond ze ook mooi. En die foto’s van Palm Springs?
Mevrouw Escher: Ooo, bedoel je Erwin Olaf?
Mevrouw Mondriaan: Ja, precies, die bedoel ik.
Mevrouw Escher: Maar hij heet toch niet Springveld?
Mevrouw Mondriaan: Ja, sorry, maar dat is zijn volledige naam: Erwin Olaf Springveld. Wist je dat niet?
Mevrouw Escher: Nou zeg, zo lust ik wel een paar. Niemand noemt hem zo! Natuurlijk weet ik wie Erwin Olaf is. Had dat dan meteen gezegd.
Mevrouw Mondriaan: Oké, oké, dat is misschien niet zo handig van me. Sorry! Dus? Zullen we gaan?
Mevrouw Escher moet een beetje lachen: Excuses geaccepteerd, Adèle. Ja, prima idee.
Mevrouw Mondriaan: Dan kunnen we na de tentoonstelling iets gaan drinken in het café bij het Gemeentemuseum. Lijkt je dat wat?
Mevrouw Escher enthousiast: Absoluut! Je kunt daar heerlijke witte wijn drinken met een portie bitterballen erbij.
Mevrouw Mondriaan: Dat maakt de dag compleet. Zal ik de museumkaartjes alvast online bestellen?
Mevrouw Escher: Top! Ik maak het geld direct naar je over.
Mevrouw Mondriaan: Nee, Annelies, dat hoeft niet. Cadeautje van mij. Soms kan ik wel een beetje onvriendelijk zijn, en dat spijt me dan.
Mevrouw Escher: Ach, Adèle, wat je ook zegt, je bent en blijft mijn beste vriendin. We zijn allemaal menselijk, dus voor mij geldt ook: niets menselijks is mij vreemd. Tot zaterdag!
Mevrouw Mondriaan (ontroerd): Annelies, wat ben je toch een schat. En, ja, tot zaterdag!