Mevrouw Escher heeft genoeg van corona, de ‘anderhalvemetersamenleving’ en de mondkapjes in het openbaar vervoer.
Mevrouw Mondriaan kijkt op het internet of ze iets leuks met haar beste vriendin, mevrouw Escher, kan gaan doen. Ze hebben al een lange tijd niets cultureels gedaan omdat alles gesloten was. Gelukkig hoeft ze niet zo lang te zoeken, want ze ontdekt dat er een nieuwe tentoonstelling is in het Kunstmuseum in Den Haag. Ze ziet op de website mooie foto’s van de kunstwerken van A.R. Penck. Die tentoonstelling lijkt haar ook iets voor Annelies en ze belt mevrouw Escher.
Mevrouw Escher (beetje somber): Adèle, ik zat net aan je te denken. Ik voel me vandaag zo triest.
Mevrouw Mondriaan: Ach, Annelies, wat is er aan de hand? Waarom voel je je vandaag zo verdrietig?
Mevrouw Escher: Nou, dat hele gedoe met die corona. Je moet de hele tijd niet vergeten dat je anderhalve meter afstand houdt. Dat vind ik heel moeilijk. En dan moet je in het openbaar vervoer ook nog die vreselijke mondkapjes dragen. Bah, ik vind dat verschrikkelijk. Eigenlijk vind ik helemaal niets meer leuk.
Mevrouw Mondriaan: Tja, maar niemand vindt deze situatie fijn. En wees blij dat jij niet ziek bent geworden. Kop op! Achter de wolken schijnt de zon.
Mevrouw Escher (zucht): Ja, jij hebt makkelijk praten, jij bent altijd zo optimistisch. En dat vind ik nu, op dit moment, ook niet leuk, hoor.
Mevrouw Mondriaan (schiet in de lach): Nou, nou, jij kan ook overdrijven, zeg. Ik ben echt niet altijd optimistisch, stel je voor. Maar kan ik je dan misschien blij maken met een tentoonstelling in het Kunstmuseum?
Mevrouw Escher (een beetje vrolijker): O, ja, wat is dat dan voor een tentoonstelling, welke kunstenaar? Toch niet jouw Piet, hè?
Mevrouw Mondriaan: Hemeltje lief, nee, zeg! Ik moet er niet aan denken. Ik heb laatst nog op zolder weer dat rare schilderij van hem zien staan, je weet wel, dat met die plakkertjes.
Mevrouw Escher: O, jaaa! Hoe noemde hij dat schilderij ook al weer?
Mevrouw Mondriaan: Viktorie Boekie Woekie! Belachelijke naam voor een belachelijk schilderij.
Mevrouw Mondriaan en mevrouw Escher moeten heel hard lachen.
Mevrouw Mondriaan: Zie je wel, je bent al weer wat vrolijker.
Mevrouw Escher: Je hebt gelijk, jij kan me altijd zo goed opvrolijken, Adèle! Wat zou ik zonder jou toch moeten.
Mevrouw Mondriaan: Weet je wat ik doe, ik ga nu direct voor morgen twee kaartjes reserveren.
Mevrouw Escher: Dat is een prima plan. En kunnen we dan ook een tafeltje reserveren bij het café daar? Ze hebben zulke lekkere bitterballen en heerlijke witte wijn.
Mevrouw Mondriaan: Natuurlijk! Doe ik.
Mevrouw Escher: En dan nog een laatste ding: zullen we dan met de fiets gaan en niet met het openbaar vervoer dan hoef ik ten minste dat vreselijke mondkapje niet op.
Mevrouw Mondriaan: Annelies, zijn we ooit met de tram naar dat museum gegaan? Nee, dus. Maak je niet zo druk. Tot morgen!
Mevrouw Escher: Ja, Adèle, tot morgen! Ik verheug me erop.
Door Petra Hisgen (Direct Dutch Institute)