Geschreven door Petra Hisgen (Direct Dutch). Mevrouw Escher heeft een beslissing genomen en ze voelt zich veel beter. Wij zijn natuurlijk heel blij voor haar. Maar betekent dit ook het einde voor Droge Dialogen? De tijd zal het leren!en!
Mevrouw Mondriaan zet de witte wijn in de koeler en een paar snackjes op tafel. Eerder op de dag had mevrouw Escher haar gebeld en gevraagd of ze langs mocht komen om iets belangrijks te bespreken. Natuurlijk had mevrouw Mondriaan ‘ja’ gezegd. Haar beste vriendin is te allen tijde hartelijk welkom: dag en nacht. ‘Wat zou er zo belangrijk zijn?’, vraagt mevrouw Mondriaan zich af. ‘Nou, ja, in ieder geval staat er een lekkere fles Chardonnay klaar’, denkt ze. Dan gaat de bel.
Mevrouw Mondriaan haast zich naar de deur.
Mevrouw Mondriaan: Ha, Annelies, je bent er al. Wat fijn om je te zien. Kom snel binnen.
Mevrouw Escher: Ik vind het ook leuk om je te zien. Wacht even, dan hang ik mijn jas op.
Als ze de kamer binnenkomt, en de heerlijke wijn en de hapjes ziet, roept ze uit: Wat heb je weer je best gedaan, Adèle. Ik zal dat missen.
Mevrouw Mondriaan (verbaasd): Dank je wel voor je compliment maar wat bedoel je met ‘ik zal dat missen’?
Mevrouw Escher: Dat leg ik je zo uit, maar laten we eerst een slokje nemen en op onze vriendschap proosten.
Mevrouw Mondriaan (heft haar glas): Doen we! Annelies, proost op onze jarenlange vriendschap!
Mevrouw Escher heft ook haar glas op: Proost, Adèle, dat we nog maar lang vriendinnen blijven!
Mevrouw Mondriaan: Zo, en nu wil ik weten wat er zo belangrijk is. Is de vriendin van Arthur zwanger? Word je oma? Heeft Maurits een affaire? Of, nog erger: stop je met witte wijn drinken?
Mevrouw Escher schiet in de lach: Nee, zeg, zo dramatisch is het niet, hoor. En Maurits een affaire, wat denk je zelf, hij is de trouwste man van Nederland. En, nee, ik word geen oma en stop ook niet met witte wijn.
Mevrouw Mondriaan: Aha, nou, ik kan niets anders bedenken. Voor de draad ermee.
Mevrouw Escher: We kunnen nog steeds bij elkaar op bezoek gaan, hoor.
Mevrouw Mondriaan: Ja? Dus? Dat is toch vanzelfsprekend? Kun je misschien wat duidelijker zijn?
Mevrouw Escher: Oké, laat me eerst even een grote slok van mijn wijn nemen.
Mevrouw Mondriaan: Ik doe met je mee.
Mevrouw Escher: Je weet dat ik me al een tijdje niet zo gelukkig voel met mijn leven.
Mevrouw Mondriaan: Ja, dat klopt.
Mevrouw Escher: Ik heb dit weekend met Maurits gesproken en we hebben besloten dat we gaan verhuizen en op de Veluwe gaan wonen.
Mevrouw Mondriaan: Wat!? Je gaat op de Veluwe wonen? Maar waarom?
Mevrouw Escher: Hoewel ik niet meer zo jong ben, heb ik op een vacature voor boswachter gesolliciteerd en ben aangenomen. Misschien kun je je nog herinneren dat ik daar ooit in de grijs verleden mijn certificaat voor heb gehaald. Ik ben niet meer gelukkig in de stad, ik wil me liever op de natuur concentreren, snap je? Arthur woont niet meer thuis, Maurits is met pensioen dus waarom niet?
Mevrouw Mondriaan (stamelend): Maarre, hoe moet dat nu met ons dan? Dan zal ik niet zo maar bij je langs kunnen gaan. En wat als ik naar een museum met je wil gaan? Of een borreltje op een terras met je wil drinken? Een fietstochtje naar Hoek van Holland?
Mevrouw Escher: Nou, nou, je doet net alsof ik op een andere planeet ga wonen, Adèle. Het is maar ongeveer anderhalf uur met de auto. En vergeet niet: als je dan naar mij toe komt, kun je bij me logeren in het mooie boswachtershuis! Misschien zien we herten voorbijlopen terwijl we van ons ontbijt genieten. Denk je eens in hoe leuk dat is!
Mevrouw Mondriaan: Ja, daar heb je wel gelijk in. Zo positief had ik nog niet gedacht. Toch zal ik je wel vreselijk missen, hoor. Anderhalf uur met de auto is wel anders dan tien minuten met de fiets.
Mevrouw Escher: Ja, natuurlijk, dat is waar. Ook ik zal de spontane borreltjes missen maar denk aan de mooie wandelingen of fietstochtjes die we kunnen maken. En je wilt toch dat je beste vriendin gelukkig is?
Mevrouw Mondriaan: Natuurlijk gun ik je het allerbeste in je leven. Sorry, maar heb gewoon even medelijden met mezelf.
Mevrouw Escher: Geeft niet, hoor. Als je je maar bedenkt dat niets onze vriendschap kapot kan maken.
Mevrouw Escher staat op en geeft mevrouw Mondriaan een grote knuffel. ‘Laat me je knuffelen, Adèle’.
Beide vrouwen moeten een traantje wegpinken.
Mevrouw Mondriaan: Kom laten we niet somber zijn. Ik schenk je nog wat in en we kletsen gewoon wat zoals altijd.
Mevrouw Escher: Precies! Ik ga wel ergens anders wonen maar verder blijft alles bij het oude.
Mevrouw Mondriaan en Escher hebben de rest van de avond leuke gesprekken over van alles en nog wat. Om half een in de nacht stapt mevrouw Escher, een beetje aangeschoten, op.
Mevrouw Mondriaan kijkt haar na terwijl mevrouw Escher wegfietst in de nacht.
‘Daar gaat ze’, denkt mevrouw Mondriaan, ‘ik hoop dat ze daar gelukkig wordt, mijn allerbeste vriendin’. Zachtjes sluit ze de deur.