Mevrouw Mondriaan is blij, want ze ziet vandaag haar beste vriendin, mevrouw Escher. Ze zijn van plan om een wandeling in de duinen te maken. Het is lekker weer, het zonnetje schijnt en er staat weinig wind. ‘Heerlijk om in een duinpannetje te zitten’, denkt mevrouw Mondriaan. Ze doet alvast haar jas aan want mevrouw Escher zal over een paar minuten komen op haar op te pikken. Ha, daar gaat de deurbel al. Snel loopt mevrouw Mondriaan naar de deur.
Mevrouw Mondriaan: Ha, daar ben je. Ik sta helemaal klaar om te gaan.
Mevrouw Escher (lachend): Ik zie het.
Mevrouw Mondriaan: Ach, ik heb onze wandelingen en fietstochtjes zo gemist toen je op de Hoge Veluwe woonde. Daarom dacht ik: ‘Ik laat Annelies deze keer niet, zoals altijd, wachten.’
Mevrouw Escher: Ik heb die ook gemist, hoor. En ben blij dat ik nu niet lang op je hoef te wachten totdat je klaar bent. Maar nu even iets anders: heb je je fietspomp nog gevonden? Die was je toch kwijt?
Mevrouw Mondriaan: Inderdaad, gelukkig. Ik zal die meenemen in mijn fietstas. Je weet maar nooit of je onderweg niet een lekke band krijgt.
Mevrouw Escher: Nou, zullen we dan maar gaan?
Mevrouw Mondriaan: Prima!
De beide vriendinnen stappen op de fiets en gaan op weg. Na twintig minuten arriveren ze bij de duinen. Tijdens het fietsen in de duinen hoort mevrouw Mondriaan een vreemd geluid.
Mevrouw Mondriaan: Zeg, Annelies, hoor jij dat ook?
Mevrouw Escher: Wat? Ik hoor de vogels, de zee en jou natuurlijk. Hoezo?
Mevrouw Mondriaan: Het klinkt een beetje als ‘pling, plong’. Begrijp je wat ik bedoel?
Mevrouw Escher: Nee, niet echt. Ik hoor helemaal geen ‘pling, plong’.
Mevrouw Mondriaan: Ja, nou, ik ben toch niet gek?
Ze luistert nog een keer goed en zegt dan: Help, het geluid komt uit je fietstas. Wat zit daarin?
Mevrouw Escher (schiet in de lach): O, joh, dat zijn vier flesjes tonic, een fles gin en twee glazen.
Mevrouw Mondriaan: Hè? Ben je vergeten je boodschappen uit je tas te halen?
Mevrouw Escher: Nee, natuurlijk niet, kind! Dit is voor ons. We kunnen niet naar een terras gaan dus dacht ik: ‘Kom, laat ik dan zelf lekkere gin-tonic meenemen’. Ik heb nog wat nootjes erbij. Witte wijn kunnen we altijd wel drinken maar dit is extra feestelijk.
Mevrouw Mondriaan (lachend): Oh, Annelies, dit soort dingen heb ik zo gemist! Jij denkt ook overal aan. Wat een verrassing.
Mevrouw Escher: Ja, kijk, het is goed verdeeld. Jij neemt voor de zekerheid de fietspomp mee voor het geval we een lekke band krijgen en ik het lekkers voor het geval we dorst krijgen. Nu kan onze dag niet meer stuk.
Ze fietsen nog een stukje door en komen dan bij een prachtig duinpannetje. Mevrouw Escher heeft ook aan een plaid gedacht dus de beide vriendinnen kunnen comfortabel zitten.
Mevrouw Escher haalt de flessen, de glazen en de nootjes uit haar tas.
Mevrouw Escher (schenkt de glazen in): Nou, Adèle, we zitten heerlijk in de zon en laten we op onze vriendschap proosten.
Ze geeft een glas gin-tonic aan mevrouw Mondriaan.
Mevrouw Mondriaan: Annelies, daar ga je, meid! Dat onze vriendschap eeuwig mag duren. Proost!
Mevrouw Escher: Ja, op onze vriendschap en dat we elkaar niet weer uit het oog verliezen. Proost, Adèle!